Heel erg langzaam (maar zeker)

Gisterochtend was ik bij de apotheek. De nodige medicijnen halen. Ik stond er 's ochtends vroeg, om half negen. Maar dat was te optimistisch, ze gingen pas om negen uur open. Wachten maar dus, want die medicijnen had ik nu écht nodig. Sterker nog, sommige ervan had ik eigenlijk al een paar weken geleden moeten nemen.

Bij mijn apotheek werken twee dames fulltime, vermoed ik. Dat zijn tenminste de twee die ik het vaakst zie. Twee getinte dames, één vermoed ik van Indische afkomst, één vermoedelijk met Marokkaanse roots. Terwijl ik stond te kijken hoe ze de zaak aan het openen waren, bedacht ik me dat volgens mij langzaam zijn een vereiste is op de apothekersassistenteschool. Héél, héél erg langzaam werd de vouw-schuifdeur open geduwd. Af en toe kwamen de vingers van de assistente er tussen en moest ze even schudden met haar hand. Om daarna haar goed gemanicuurde nagels kritisch te bestuderen. Na ongeveer vijf minuten was de deur geopend

Het was me al vaker opgevallen, dat de dames achter de balie met een soort übergracieuze bewegingen hun werk doen. Je kunt het ook traag noemen, maar het is dan wel zó verschrikkelijk traag, dat het eigenlijk weer heel knap is. Iedere beweging is langzaam. Ze staan heel langzaam op (vermoeiend hoor), lopen al lezend met hun recept richting de wand met lades en trekken die heel erg langzaam open. Halverwege wordt hij nog even tegen gehouden, om te lezen wat er op de labels staat aan de zijkant. Als dat klopt met het recept in hun handen (eventjes vier keer heen en weer kijken) dan wordt de lade pas helemaal geopend. Met hun vingers gaan ze gracieus over de doosjes in de lade, net zo lang, tot ze de goede hebben gevonden. Die wordt er voorzichtig uitgetild en heel erg goed bekeken. Ook deze wordt weer vier keer vergeleken met het recept in haar handen. Het doosje gaat open en er worden een aantal stripjes/tabletjes/ampullen/sachetjes uitgehaald.

Nou weet ik heus wel dat alles in een apotheek erg zorgvuldig gedaan moet worden. Met medicijnen geen fouten alsjeblieft. Maar dat al hun andere bewegingen dan ook vanzelf langzaam worden, vind ik wel een bijzonder fenomeen.

Gisteren werd ik geholpen door het Marokkaanse meisje. Zij is de langzaamste van allemaal, dus we zaten wel een tijdje tegenover elkaar. Gezellig. Toen ze uiteindelijk alle doosjes voor me bij elkaar had en die ook had laten checken door haar collega, keek ze me aan en vroeg; "die vitamine D, neem je die, omdat je de Tamoxifen en de Calcium combineert?"
Ik keek niet begrijpend terug. "Nee, die vitamine D neem ik, omdat mijn arts vindt dat ik die nodig heb. Bij de laatste controle is de dosis nog verhoogd."
"Maar worden je waardes dan wel regelmatig gecontroleerd?" Ook dat moest ik ontkennen. De assistente vertelde dat het best eens zo zou kunnen zijn, dat de vitamine D niet meer nodig is.

"Nou, dat zou mooi zijn hoor. Hoe minder hoe beter", hoor ik mezelf zeggen. En op dat moment haat ik Geert Wilders, want ik ben direct bang dat ze denkt dat ik het over zijn uitspraken heb. Ik baal er van dat ik mijn woorden moet wikken en wegen, vanwege zo'n rare, laffe, geblondeerde Limburger en ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. Ik kijk naar de mevrouw tegenover mij en ze slaat heel langzaam haar ogen op. Langzaam maar zeker verschijnt een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ik geloof niet dat ze mijn opmerking verkeerd heeft opgevat.

Maar mijn gezicht wordt tóch langzaam rood en ik sta langzaam op. Langzaam dank ik de assistente en langzaam loop ik naar de deur. Langzaam stap ik in mijn auto, om met tien kilometer per uur naar mijn werk te rijden. Daar kom ik langzaam weer in een wat snellere modus. Wel lekker hoor, dat apothekersritme. Kan ik wel aan wennen!

Een volledig nieuwe ervaring!

Deze week had ik een volledig nieuwe ervaring. Ik heb een prothese aan laten meten. Op zijn zachtst gezegd een bijzondere ervaring.

Van buitenaf leek de winkel waar ik moest wezen, op een vrij normale, wellicht wat dure lingeriewinkel, midden in de stad.

Maar anders dan bij andere winkels; de deur zat op slot. Ik was mooi op tijd voor mijn afspraak, maar ik moest toch aanbellen om binnen te kunnen komen. Het duurde even voordat er open gedaan werd.

Na wat gerommel aan een sleutel en de deur, werd ik begroet door een heel erg aardige mevrouw. Ik schat halverwege veertig, een hooggesloten blouse aan met een vrolijk dessin van rood en witte bloemen.

We vertrekken uiteindelijk naar een klein kantoor achter de winkel, waar het heel erg warm is. Ik vertel het nodige over mezelf en zij luistert heel vriendelijk en professioneel. De heel erg aardige mevrouw vraagt mij of ik al weet wat ik wil. "Eeeeeh, een prothese", dacht ik bij mezelf. Maar ik voel dat dat niet het goede antwoord is, dus ik zeg; "Nee, misschien wilt u mij even het een en ander laten zien?" Ze lacht me vriendelijk toe en staat op om het nodige uit de schappen te halen.

Allerlei drilpuddinkjes worden voor me op tafel gelegd, maar ik zie niet veel verschil. Ik vind ze wel allemaal heel erg groot, voor een cupmaatje B. Best hele grote kipfilets. De heel erg aardige mevrouw moet lachen en laat me zien, dat de één toch net meer een druppelvorm heeft. En een ander heeft iets meer uitloop naar de zijkant. O ja. Ik geloof dat ik het zie. Welke ik wilde? Geen idee!!!

"Nou laten we dan maar beginnen met een goede BH", verzucht de heel erg aardige mevrouw. "Als we een goede BH kunnen vinden, dan kijken we wel welke prothese er goed bij past." Ik geloof dat ze me onderhand toch een beetje lastig begint te vinden.

Ze haalt een aantal BH's tevoorschijn en ik kijk welke ik wel en niet mooi vind. Eigenlijk zie ik wel gelijk dat ik de witte het mooist vind, maar om het te laten lijken alsof ik er goed over nadenk (ik zie dat de heel erg aardige mevrouw dat belangrijk vindt) pak ik ze allemaal even vast en voel even aan het stofje. Het valt me nog een keer op hoe warm het er is.

"De witte vind ik het mooist", zeg ik voorzichtig, terwijl ik kijk of dat het gewenste antwoord is. "Nou dan passen we die gewoon even aan." Gelukkig, we gingen wat doen. Ik trek mijn shirt uit en de BH aan en vind m eigenlijk wel prima. Maar ja, zonder prothese kan ik nog niet zien of hij goed is, dus de heel erg aardige mevrouw vouwt een drilpudding in elkaar en propt hem in een kleine opening aan de binnenkant van mijn BH.

Wauw! Geweldig! Ik had gewoon weer normale vormen! Ik kijk in de spiegel en voel me héél even, héél erg blij. Ik zie gewoon twee dezelfde borsten in een BH. Dat was al twee en een half jaar geleden. En juist op het moment dat ik dreig een beetje emotioneel te worden zegt de heel erg aardige mevrouw; "Nee, dat is hem nog niet helemaal he?" O. Oke. Nog maar even een andere proberen dan, die druppelvorm of zo.

Terwijl het alsmaar warmer lijkt te worden in het kleine kantoortje, haalt de heel erg aardige mevrouw de ene drilpudding er uit en stopt een andere er in. Opnieuw kijk ik in de spiegel. Langzaam raak ik in paniek. Ik zie écht geen enkel verschil met de vorige, maar ik geloof dat de mevrouw niet meer aardig is als ik dat durf te zeggen. Laf als ik ben zeg ik; "Deze zit ook goed, maar ik geloof dat ik die andere beter vond."

Ze knikt eens en zegt; "Ik geloof het ook ja, maar hoe kijk jij er van bovenaf op? Daar moet je de hele dag tegenaan kijken he?" Het wordt mij alsmaar duidelijker dat ik niet kritisch genoeg ben voor het aan laten meten van een prothese. Uiteindelijk passen we nog vier BH's, in combinatie met ook vier protheses. En het wordt warmer en warmer.

Met het zweet op mijn voorhoofd, kom ik na twee uur passen toch echt tot de definitieve conclusie dat de eerste combinatie het mooist zat. De heel erg aardige mevrouw is het met me eens; "Tja, vaak zijn de eerste ingevingen de beste he?" Gelukkig. Het is klaar. Alleen nog even alles in de computer invoeren en dan kan ik  met mijn nieuwe boezem naar huis. "Ik declareer de prothese direct bij de zorgverzekering", zegt ze, "die hoef je niet zelf te betalen. De BH krijg je helaas niet vergoed." Geen goedkope Hema-BH's meer voor mij. Zestig euro per stuk komt eerst. Voor dat geld moet je natuurlijk ook wel twee uur lang passen.

Ik sta op om te gaan. "Fijn dat we je hebben kunnen helpen. Poeh, het is hier warm he? Ik zet eerst de airconditioning maar even aan." Terwijl ik de deur uitloop wenst de heel erg aardige mevrouw mij veel plezier met mijn nieuwe borst.

Spoken, monsters en o ja, draken

Toen ik nog in de hyperbare zuurstoftank zat, ben ik uiteindelijk toch maar eens gestopt met roken. Ik geloof dat ik zelf al heel lang niet meer geloofde dat ik dat kon. En ik denk ook heel veel mensen om mij heen. Maar het is me toch gelukt.
Ik had dan ook een goeie start bij het stoppen. Ik zat twee uur lang in die tank, maar mocht de twee uur ervoor en erna niet roken. Deed ik dat wel, dan had de behandeling in het geheel geen zin. Dus iedere dag zat ik maar op die klok te kijken. En iedere dag had ik na een uurtje of vijf niet roken afkickverschijnselen. Dan maar even doorzetten en helemaal stoppen.

Nu ben ik vijf maanden verder en gaat het me redelijk af. Het nicotinespook wordt steeds verder terug gedrongen. Er zijn nog momenten genoeg dat het goed is dat er geen pakje sigaretten meer te vinden is in mijn huis, maar die worden steeds zeldzamer.

Het nicotinespook heeft echter wél plaats gemaakt voor het vetrollenmonster. En dat is weer even slikken. Ik ben minimaal twee maten gegroeid. Vlak na het stoppen met roken, mocht ik dan ook alles eten van mezelf, omdat ik mezelf niet teveel wilde ontzeggen. En een beetje lol in het leven wilde houden met 'slechte' dingen. Nu heeft die lol in het leven zich vertaald in acht kilo er bij. En dat is minder lollig.

Best gek om me na al die jaren weer druk te moeten maken om mijn gewicht. Deze week had ik een leuk, nieuw shirtje gehaald. Ideaal voor dit mooie weer. Vanmorgen in de spiegel zag ik hoe goed dit shirtje mijn nieuwe vormen uit liet komen.

Sjaal er op? Nee, dan zag je nog teveel het platte van de geamputeerde borst...
Jasje er overheen? Nee, dan zag je de vetrollen teveel...
Allebei? Nee, belachelijk met dit mooie weer...
En vervelend met opvliegers... Maar die zie je niet. Vetrollen en platgeamputeerde borsten wel. Dan dus toch maar allebei. Trek ik het thuis wel weer allemaal uit.

Overigens krijg ik wel steeds weer van iedereen te horen dat ik er zo goed uit zie. Lekker wat vet op de botten = gezond = goed.

Heel fijn, om je over nicotinespoken en vetrollenmonsters druk te moeten maken, drukt kankerdraken naar de achtergrond.