Liefdesbrief van een Kankerpatiënt

Lieve Marco,

Precies vier jaar geleden durfde jij met mij je grootste avontuur aan te gaan. We trouwden. Een dag om nooit te vergeten. We deden elkaar beloftes die beladen waren. Beladen door ziekte en ellende, door een dreigende dood. 'Tot de dood ons scheidt'. Misschien niet eens ver weg. Het maakte de dag intens en vol van leven.



Ongeacht de toekomst heb jij ervoor gekozen om mij die belofte te doen. Daar ben ik je diep, diep dankbaar voor. Ik ben je dankbaar voor je jawoord, voor je beloftes en voor je daden vanaf dat moment. Jij hebt als geen ander mij het gevoel gegeven dat het goed zou komen. Dat het leven de moeite waard is om voor te knokken en dat ik er nooit, maar dan ook nooit alleen voor zou komen te staan. Dat is alles waard.

Dank je wel!

De ziekte hebben we verslagen. Samen. De strijd van de liefde hebben we gestreden, Samen. We gaan een nieuwe, eindeloze toekomst tegemoet. Samen.

Wat voelt dat fantastisch! Samen!

Ik hou van jou.

Dikke kus van je vrouw!

Schuldgevoel. Een bijwerking van kanker. (deel 2)

In mijn jongste artikel, geschreven voor TPO magazine en Blendle schrijf ik over het schuldgevoel dat ik ervaar sinds de diagnose kanker. Schuldgevoel over zo'n beetje alles, ten opzichte van zo'n beetje iedereen.

Ik krijg er veel reacties op. Mensen schrijven me dat een schuldgevoel niet nodig is. Dat is natuurlijk waar. Ik zou het zelfs willen bestempelen als een zeer nutteloze emotie, omdat je er niets mee bereikt. Maar helaas luistert het hart niet altijd naar ratio. Ik ga er echt niet verschrikkelijk onder gebukt, ben niet veranderd in iemand die continu met zijn hoofd naar beneden loopt, maar het is wel een latent aanwezig euvel. Het zorgt ervoor dat je dingen weg wilt moffelen, niet wilt klagen en je soms beter voor doet dan je je voelt.

Nog meer mensen schrijven dat ze herkennen wat ik schrijf. Maar dat het niet alleen een bijwerking van kanker is, maar van nog veel meer ernstige ziektes. Dat is natuurlijk waar. Kankerpatiënten hebben geen patent op schuldgevoel. Maar ik kan alleen maar vertellen hoe ik me voel en heb gevoeld en ik heb gelukkig geen ervaring met andere serieuze ziektes.

Een aantal gezonde mensen toonde zich verbaasd. Ze hadden nog nooit stil gestaan bij deze bijwerking.

Het feit dat er zoveel op gereageerd wordt, geeft mij in ieder geval het gevoel dat ik het niet voor niets schrijf.

Eén mevrouw schrijft mij letterlijk, dat ik vooral geen schuldgevoel moest hebben. Maar dat ik blij moest zijn dat ik geen uitzaaiingen heb. Die heeft zij namelijk wel en ze schrijft erbij dat ze absoluut geen energie wil steken in een schuldgevoel. Ik vind (en antwoordde haar) dat ze helemaal gelijk heeft. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik kan er niks aan doen; ik voel me gelijk schuldig dat ik aan het klagen ben over een schuldgevoel, terwijl zij aan het vechten is voor haar leven.

Help! Ik word dikker! Voor de helft dan...

Er is iets lastigs aan de hand. Ik word steeds dikker.

Op zich niet zo erg, ik kon wel wat hebben. Maar het loopt een beetje de spuigaten uit. Het vervelende er van vind ik vooral, dat er veel externe oorzaken zijn. En zo niet, dan zeg ik dat toch, want anders moet ik de schuld bij mezelf zoeken. En daar heb ik niet zoveel zin in.

Ik ben natuurlijk alweer anderhalf jaar gestopt met roken. Heel erg gezond en fijn, maar niet goed voor de lijn.

Voor de ziekte van Crohn heb ik een flinke prednison-kuur gevolgd, waardoor ik enorm veel vocht vast houd. Beter voor mijn gewrichten, maar niet voor mijn gewicht.

Om borstkanker tegen te gaan, ben ik in de overgang gebracht. Natuurlijk nog versterkt door het feit dat ik geen eierstokken meer heb. Prima voor mijn toekomst, maar niet voor mijn omvang.

Al met al ben ik in anderhalf jaar tijd, vijftien kilo zwaarder geworden.

En daarom heb ik plotseling een nieuw probleem. Je hebt vrouwen die geleidelijk over hun hele lijf aankomen. Maar er zijn ook vrouwen bij wie het nieuwe vet vooral op heupen, billen en borsten gaan zitten. En dat ben ik.

Heupen en billen, prima. Nieuwe broeken, klaar. Borsten, ook geen probleem… als het er nog twee waren geweest. Maar mijn prothese groeit niet mee! Dus ik ben uit proportie! Mijn ene ‘borst’ is plotseling aanzienlijk kleiner dan de andere!

Ik suste mezelf met de gedachte, dat het mezelf vast meer opviel dan anderen. Maar helaas, dat argument werd deze week ontzettend hard van tafel geveegd, toen ik een gesprekje had met de moeder van een vriendje van mijn jongste. Dat verliep ongeveer zo:

“Ik hoorde dat jij kanker hebt.”

“Had. Ja. Klopt hoor.”

“Joh, dat wist ik helemaal niet.”

“Nee, ja, nou ja, het is ook niet iets wat je gelijk vertelt.”

“Nee, dat snap ik. Maar je hebt dus geen eeeeh,” haar ogen dwalen af naar beneden “Oh… ja…je hebt wel een amputatie gehad. Nu zie ik het.”

Ik heb daarom een aantal conclusies getrokken. De combinatie Crohn/Kanker is geen handige. Maar dat wist ik eigenlijk ook al wel.
Ik moet gewoon een compleet nieuwe garderobe. Het is heel vervelend, maar het is niet anders. 

En bij het aanmeten van de volgende prothese, moet ik vast rekening houden met de hoeveelheid chocolade die ik nog wil gaan eten. Ik vraag gewoon nét één maat groter dan mijn eigen borst. Dan móet ik wel wat extra snoepen om het weer in balans te laten zijn.

Tot die tijd houd ik gewoon rekening met afdwalende ogen (en voor wie ik binnenkort tegenkom; succes met net doen alsof je daar geen last van hebt!)

Waarom u juist wel een werknemer met medisch verleden moet willen!

Er zijn heel veel mensen (echt heel erg veel) die mij de afgelopen jaren een hart onder de riem hebben geprobeerd te steken, omdat mijn stap naar een eigen bedrijf ‘zo dapper’ was.  

Er waren ook heel veel mensen, die er dus gelijk vanuit gingen dat de kanker mij er toe bracht om voor mezelf te beginnen. Of dat de omroep, waar ik een vaste baan had, mij op een soort schandalige manier aan de kant heeft gezet. 

Allemaal niet waar! Ik ben niet dapper, ik laat mij niet door kanker commanderen en de omroep heeft mij altijd bijzonder goed behandeld en

alleen maar kansen geboden.

Nu ik Mtekst heb, mijn eigen tekst- en communicatiebureau, merk ik natuurlijk dat sommige bedrijven huiverig zijn om mensen met een medisch verleden in te huren. Dat snap ik eigenlijk best. Misschien was ik niet anders geweest als ik een paar jaar eerder voor mezelf begonnen was.

Er zijn echter (gelukkig voor mij en vele anderen) ook heel veel bedrijven die de wijsheid wél in pacht hebben en iemand met een ziekteverleden niet aan de kant zetten.   

Ik spreek over wijsheid, want wat voor soort mensen wil je eigenlijk graag over de vloer in je bedrijf?

Gemotiveerde mensen

(Ex-)patiënten weten meestal precies waarom ze werken en waar ze hun inspiratie vandaan moeten halen. Ze hebben niemand nodig die ze een schop onder de kont geeft. En ze zitten zéker niet hun tijd uit bij een bedrijf dat ze nou eenmaal iedere maand betaalt voor hun diensten.

Mensen met doorzettingsvermogen

(Ex-)patiënten hebben een hele nare situatie overleefd. Dat getuigt van karakter en doorzettingsvermogen. Zij hebben bewezen niet bij de pakken neer te gaan zitten bij tegenslag.

Gepassioneerde mensen

Passie is waar het hele leven om draait. (Ex-)patiënten weten dat als geen ander. Ze waren het misschien wel bijna kwijt, dat leven. Dus zullen ze nu, meer dan ooit, passioneel kiezen.

Flexibele mensen

Geloof me, om een ernstige ziekte en de gezondheidszorg te overleven, moet je behoorlijk flexibel zijn. Lichamelijk en geestelijk. 

Eerlijke mensen

Als mensen hun medische verleden niet verzwijgen in een solicitatiegesprek, zijn ze eerlijk tot op het bot.

Een prettige collega

(Ex-)patiënten genieten van iedere dag. Daardoor zullen ze niet snel de donkere kant van het leven zien. Het glas is half vol in plaats van half leeg. 

Ondanks het feit dat mijn bedrijf inmiddels lekker loopt, zijn er toch mensen die mij wel eens voorzichtig adviseren om de sporen van mijn ‘kankerverleden’ te gaan uitwissen. 

‘Waarom zou ik dat willen? Is dan mijn antwoord. ‘Het geeft toch juist een prachtig beeld van wie ik ben en hoe ik in elkaar steek? En het is toch ook de waarheid? Er is niets van gelogen!’

‘Maar het kan je klanten kosten!’

‘Dat zijn dan klanten die niet verder kijken dan hun neus lang is. En daar wil ik niet eens voor werken. Ze krijgen een karakter op een presenteerblaadje en herkennen het niet? Hun verlies!’

 Nogmaals, gelukkig zie ik heel veel bedrijven die dit wel begrepen hebben. Ik merk dat niet alleen bij mijn eigen bedrijf, ik hoor er ook prachtige verhalen over. Bazen die net iets verder kijken dan een Electronisch Patiënten Dossier. 

Daarom: Hulde voor de manager die daarvoor verantwoordelijk is!

Dat zijn de bazen die weten wie ze in hun huis hebben, omdat ze op karakter hebben geselecteerd en niet op een zogenaamd gezond omhulsel.

bonprix. De apotheose...

 Een goed verhaal verdient een nog beter einde. Zo ook mijn bonprix-serie.


Naar aanleiding van mijn laatste twitterbericht (met bonprix deel 4) ben ik nog een keer benaderd door bonprix. In een mail gaven ze aan dat ze contact hadden gehad met het bedrijf dat mijn BH zou moeten leveren. Ze konden me melden dat het bedrijf inmiddels een pakketje had verstuurd, met een excuusbrief.

In diezelfde mail, vroeg bonprix of ik met een beetje compassie naar de brief wilde kijken. Letterlijk schrijven ze:

"Het bedrijf heeft erg haar best gedaan om u een brief te sturen in het Nederlands. Het zal u echter niet onopgemerkt blijven dat er wat foutjes in staan. 

Ik hoop dat u hier doorheen kunt kijken en de intentie op prijs stelt."


Nou ben ik de beroerdste niet en ik snap best dat een Duits bedrijf niet heel goed is in Nederlands. Kein staubkorn an die luft dus, zou Van Gaal zeggen.

Twee dagen later ontving ik inderdaad een pakketje met daarin twee BH's, een huidkleurige en een witte (dus die hadden ze stiekem toch). En een excuusbrief. Eigenlijk viel het best mee met de taalfouten. Het waren vooral d-t-fouten. De gemiddelde Nederlander maakt er minstens net zoveel. Niks aan de hand dus....

Op één zin na. De zin waarin het bedrijf alle schuld van bonprix wegwuift. Ik weet niet of ze het expres gedaan hebben, maar ze schrijven het volgende:

 "Hiervoor bieden wij ons excuus aan en willen erop attenderen, dat het niet de schuld van Bon Brix was."

Dit getuigt van goede humor, of van 'niet erg je best doen'.

Hoe dan ook aanleiding genoeg voor mij, om eens te kijken hoe je bonprix nou eigenlijk wel moet schrijven, maar de vergissing van het Duitse bedrijf was zo gek nog niet. Want in de berichten die ik van de medewerkers zelf krijg, is het de ene keer bon prix, de andere keer bonprix. Altijd zonder hoofdletter (lekker gek), maar die verdient het natuurlijk ook niet.

Niet de schuld van Bon Brix dus. Maar wel van bonprix? Of van bon prix. Waarheid blijft dat het heel sneu is om op deze manier een inkooppartner je straatje te laten schoonvegen en vervolgens begrip te vragen voor het feit dat de helft van het zand gewoon blijft liggen.

Ik kreeg naar aanleiding van mijn blogs ook een berichtje van een vertegenwoordigster van het prothese-merk Jamu. Ik kende haar niet, maar zij had gelezen over dit drama en wilde mij graag een gratis BH aanbieden. Niet uit commerciële overwegingen, maar gewoon om me te helpen.

Ik heb het bijzonder mooie aanbod niet aangenomen, maar beste bonprix, bon prix of Bon Brix: Zal ik haar om haar telefoonnummer vragen? Dan kunnen jullie haar bellen en vragen hoe je dat nou eigenlijk moet doen, marketing voeren, verantwoordelijkheid nemen en schade beperken na het maken van een stomme en pijnlijke fout.

EINDE

Bonprix deel 4

Vorige week werd ik gebeld door Bonprix. Een mijnheer vertelde me dat hij bezig was geweest met mijn klacht en legde uit dat de prothese BH's door een Duitse leverancier geleverd worden.

Hij had zelf ook een prothese BH besteld, om te kijken wat er gebeurde. En ja hoor, ook hij kreeg een minimizer opgestuurd. Gelukkig, nu hadden ze bewijs voor iets waarvan ik al zei dat het zo was. En ze hebben de leverancier op de kop gegeven.

Als het goed is, gaat de leverancier mij nu zelf excuses maken (entschuldigung zal dat dan wel worden).

De mijnheer aan de andere kant van de lijn bood, namens Bonprix, zijn welgemeende excuses aan en wou het hier graag dan bij laten (dat snap ik wel).

Inmiddels is de eerste aanmaning binnen om de BH te betalen die ik niet heb gekregen.

Bonprix deel drie. Schande!

Vandaag had ik de eer om voor de tweede keer een pakketje te ontvangen van Bonprix. 

Als je mijn eerdere blogs hebt gelezen, heb je kunnen lezen dat ik een prothese BH bij ze had besteld, maar, in een enorme doos, een minimizer BH had gekregen. Best een pijnlijke vergissing.

Gelukkig kon ik in mijn tweede blog schrijven, dat ze oprechte excuses hadden aangeboden. Ze snapten dat dit een stomme vergissing was en vonden het heel erg vervelend. Ze zouden het recht zetten en mij een nieuwe BH opsturen. Die kreeg ik vandaag.

Ze hadden denk ik alleen het eerste stuk van mijn blog gelezen, want deze nieuwe BH zat in een klein stuk plastic. Geen grote doos deze keer om de minimizer BH heen. Maar je leest het goed: opnieuw mocht ik een minimizer BH ontvangen.

Ergens binnen deze organisatie liggen de verkeerde BH's op de verkeerde schappen. Er is een magazijnbeheerder die zich heel, heel diep moet gaan schamen. Ik denk zomaar dat dat geen vrouw is. Alhoewel een mannelijk exemplaar ook nog wel het verschil zou moeten kunnen zien tussen een prothese-BH en een minimizer lijkt mij.

Maar misschien trek ik ook wel te snel conclusies. Misschien kan Bonprix er eigenlijk niks aan doen en is er ergens een brigade van liefhebbers van kleine borsten, die heel stiekem de schappen van kledingconcerns vol legt met minimizers. Ze noemen zichzelf dan denk ik de mini-memmen-brigade.

Maar als dat niet zo is, wat kan er dan nog meer misgaan bij deze organisatie?Alles moet blijkbaar minder (zou Geert Wilders hier directeur zijn?), dus je bestelt een trui en krijgt een shirt. Of je bestelt een broek en krijgt een short. Het ergste lijkt het me als je positiekleding bestelt bij Bonprix. Ik vrees dat je dan alleen maar een foldertje van de abortuskliniek opgestuurd krijgt.

Hoe het ook zit, ik bestel nooit meer iets bij deze winkel. En ik weet ook al wat ik bij de laatste vraag van de enquete moet invullen: Zou u Bonprix aanraden bij vrienden en bekenden? Eeeeeh, wat denk je zelf?

Oprechte excuses

Op Twitter ontving ik inmiddels de oprechte excuses van Bonprix, na mijn blog van gisteren. Een bedrijf dat goed en snel reageert op Social Media.

Nu nog de onvermijdelijke enquete invullen. Of zal ik het niet doen?





www.mtekst.nl