In mijn jongste artikel, geschreven voor TPO magazine en Blendle schrijf ik over het schuldgevoel dat ik ervaar sinds de diagnose kanker. Schuldgevoel over zo'n beetje alles, ten opzichte van zo'n beetje iedereen.
Ik krijg er veel reacties op. Mensen schrijven me dat een schuldgevoel niet nodig is. Dat is natuurlijk waar. Ik zou het zelfs willen bestempelen als een zeer nutteloze emotie, omdat je er niets mee bereikt. Maar helaas luistert het hart niet altijd naar ratio. Ik ga er echt niet verschrikkelijk onder gebukt, ben niet veranderd in iemand die continu met zijn hoofd naar beneden loopt, maar het is wel een latent aanwezig euvel. Het zorgt ervoor dat je dingen weg wilt moffelen, niet wilt klagen en je soms beter voor doet dan je je voelt.
Nog meer mensen schrijven dat ze herkennen wat ik schrijf. Maar dat het niet alleen een bijwerking van kanker is, maar van nog veel meer ernstige ziektes. Dat is natuurlijk waar. Kankerpatiënten hebben geen patent op schuldgevoel. Maar ik kan alleen maar vertellen hoe ik me voel en heb gevoeld en ik heb gelukkig geen ervaring met andere serieuze ziektes.
Een aantal gezonde mensen toonde zich verbaasd. Ze hadden nog nooit stil gestaan bij deze bijwerking.
Het feit dat er zoveel op gereageerd wordt, geeft mij in ieder geval het gevoel dat ik het niet voor niets schrijf.
Eén mevrouw schrijft mij letterlijk, dat ik vooral geen schuldgevoel moest hebben. Maar dat ik blij moest zijn dat ik geen uitzaaiingen heb. Die heeft zij namelijk wel en ze schrijft erbij dat ze absoluut geen energie wil steken in een schuldgevoel. Ik vind (en antwoordde haar) dat ze helemaal gelijk heeft. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik kan er niks aan doen; ik voel me gelijk schuldig dat ik aan het klagen ben over een schuldgevoel, terwijl zij aan het vechten is voor haar leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten